Het gezegde ‘iemand mijden als de pest’ heeft een nieuwe, eigentijdse variant: ‘op corona-afstand blijven’. Eerst moesten we eraan wennen om elkaar geen hand meer te geven en dat ging op een beetje lacherige wijze, waarbij je halverwege het gebaar een terugtrekkende beweging maakte: oh, nee haha… Inmiddels, nog maar twee weken later, lopen we in een anderhalve meter wijde boog om elkaar heen. Het begrip sociale afstand heeft er een nieuwe betekenis bij gekregen.
Elkaar niet meer ontmoeten - op het werk, op school, in een restaurant, in het café, op de sportclub – voelt als een sociaal isolement. Daarom is het van belang contact met elkaar te blijven houden. Gelukkig hebben we bijna allemaal een smartphone, is vanuit huis werken technisch goed mogelijk en zijn via social media allerlei online alternatieven voor echt contact mogelijk. Zo aten wij gisteravond samen met vrienden, ieder in ons eigen huis, via een video-call. Recepten uitgewisseld, passend wijntje uitgezocht, lekker gegeten en veel gepraat. Over deze onwerkelijke situatie en wat die betekent voor onze levens. Naast de zorgen om de gezondheid van je naasten en jezelf, ook grote onzekerheid over de toekomst en over het voortbestaan van je bedrijf. Business continuity management, calamiteitenplannen, ZiROP (Ziekenhuis Rampenopvangplan), crisisoefeningen; we zijn er vanuit ons vakgebied vaak bij betrokken geweest. Risico-analyses, scenariodenken en ‘expect the unexpected’; de theorie kennen we, maar op deze werkelijkheid ben je toch niet voorbereid. Daarbij komt dat het volkomen onvoorspelbaar is hoe de economie er na deze crisis zal uitzien.
Maar de ernst van de situatie lijkt nog niet tot iedereen door te dringen. Terecht dus dat de overheid ons nog eens op onze verantwoordelijkheid aansprak en de regels heeft aangescherpt met onder andere een samenscholingsverbod. Ook ik heb er moeite mee dat ik mijn hoogbejaarde moeder niet kan bezoeken in het verzorgingshuis, maar ik houd mij eraan. Toch kreeg ik een brief waarin de directie van het verzorgingstehuis haar teleurstelling uitsprak over het feit dat de maatregelen niet worden nageleefd. Er gaan volwassen mensen toch stiekem, via de tuin of de achterdeur, bij hun bejaarde ouders op bezoek en brengen daarmee alle bewoners en het personeel van het verzorgingshuis in gevaar. Met als gevolg dat een aantal bewoners twee weken in quarantaine moet blijven. Onbegrijpelijk...
Er is nu nog sprake van een intelligente lockdown. Het verschil met een totale lockdown is dat we een beperkte bewegingsvrijheid behouden als we ons gezonde verstand blijven gebruiken. Dus laten we dat vooral doen en, tot nader order, op corona-afstand van elkaar blijven.
Door: Anita Hoog